Verdriet

Haar broertje Ruben kwam dagelijks een broodje met pindakaas bij ons eten, daar in Villardonnel, heerlijk vond hij die Hollandse boterham. Zij zelf kwam ook regelmatig, was een tijdje het beste vriendinnetje van mijn dochter Zoë, logeerpartijtjes, blijven eten, samen gek doen. Totdat er een ander meisje in het dorp kwam wonen en zij het beste vriendinnetje van haar werd. Zo gaat dat als je een jaar of 12 bent. Even verdriet en dan weer verder.

Vlak voor de kerst kregen we via via bericht. Er was een ernstig auto ongeluk gebeurt op de weg van Villardonnel naar Villegailhenc, s’morgens vroeg om 8 uur, één dode en één zwaar gewonde, het was een koude ochtend en een plak ijs op de weg zorgde ervoor dat de 18 jarige bestuurder de macht over het stuur verloor. Jonge mensen uit Villardonnel. Kippevel want Villardonnel is maar klein, we kennen er veel mensen. Dan blijkt het ook om haar te gaan, het vriendinnetje, Daisy, ze ligt zwaargewond in coma. Druppelgewijs komt er nieuws, hoe het dorp een inzamelingsactie houdt omdat de mama van Daisy weinig geld heeft en in de wachtkamer van het ziekenhuis in Toulouse slaapt omdat een hotel te duur is. Er word meer dan 500 euro opgehaalt. Mama kan in een normaal bed slapen, voorzover dat lukt.

Het blijkt dat Daisy geen kansen meer heeft om uit de coma te komen, en de ouders besluiten dat het beter is hun dochter te laten gaan.

Daisy, 16 jaar, onderweg naar school op een koude december ochtend met haar buurjongen Thomas. Weggerukt uit het leven.  Het is niet eerlijk.

Joyeux Noël!

Het is alweer bijna het einde van het jaar 2017…. Wat vliegt de tijd! Dit jaar was een – over het algemeen- rustig jaar, buiten de verhuizing naar een dorp verderop is er niet zo heel veel schokkends gebeurt, ons leven kabbelt verder, Dèmi heeft het prima naar haar zin op het collège hier in Bram en Zoë zit in haar laatste jaar op het collège. Ze gaat volgend jaar naar het lyceum. Joëlle woont samen met haar vriend in de buurt van Bordeaux en na gezondheidsproblemen gaat het verder goed met haar.  Visite uit Nederland had ik niet zoveel dit jaar, dat wordt naar gelang je langer in het buitenland woont steeds minder lijkt het wel. Gelukkig hebben we nog het internet, zo blijf je toch op de hoogte. Zelf kon ik ook niet naar Nederland, paspoorten en id kaarten van de kinderen en mij zijn verlopen dus vliegen kan even niet, maar ik hoop in het begin van het nieuwe jaar dit te kunnen regelen, kost toch aardig wat voor z’n drietjes om naar parijs te gaan en de documenten in orde te maken. We doen gewoon zuinig aan en dan moet het lukken! Enfin, Ik wens u allen een super gezellige kerstdagen toe van ons allemaal en ik hoop tot in het nieuwe jaar!

p.s. Ik heb nog enkele sites gevonden waar u in deze dure dagen toch nog wat centjes kunt besparen!

win je vliegticket!

 

 

De magische 5!

Vorige week was t zover; 5 jaar geleden precies dat we naar Frankrijk emigreerden! Toch wel een beetje een mijlpaal niet? Wat is alles anders gelopen als gedacht en verwacht, een hoop dingen mooier en beter en andere dingen juist weer niet. Het integreren is heel goed gegaan vind ik zelf, ik heb Franse vrienden spreek de taal inmiddels behoorlijk en de kinderen nog veel beter. Ik doe mijn werk wat ik heel leuk vind, heb een relatie en leef mijn leven. Natuurlijk is ook hier het nieuwtje er na 5 jaar vanaf maar eerlijk gezegd voel ik me vaak nog steeds toerist die hier woont, ik kan nog steeds genieten van het zachte klimaat, de vriendelijkheid van de Fransen en de prachtige omgeving. Hier heb je ook gewoon de sleur van huishouden, boodschappen en werk maar de setting is toch wel heel wat aangenamer als de Botlek  😉 Wat is er in mijn ogen nou zo anders hier vergeleken met Nederland? De samenhorigheid denk ik, met vrienden regelmatig afspreken en dan allemaal wat meenemen om te eten en te drinken, eenvoudig maar goed, het gaat om het bij elkaar zijn. Gewoon een tas met benodigdheden inpakken en met zijn allen aan de oever van een riviertje genieten van het samenzijn. Of het lekkere klimaat, de zomer begon dit jaar begin mei en vandaag is het eigenlijk de eerste dag dat ik voel dat de herfst eraan komt. Ook goed, tijd om cepes (eekhoorntjesbrood) te gaan zoeken en de kachel aan te steken, van mij mag t.

Wat kan ik verder vertellen, met de meiden gaat t goed, Joelle is nu bijna 19, heeft vaste verkering en woont met vriend in de buurt van Bordeaux. Zoe word 16 in februari en zit in haar laatste jaar van het collège, ook dat gaat prima. Demi van 13 is vorig schooljaar op het collège begonnen en heeft het er ook goed naar haar zin.

Ik tatoeëer nog steeds en heb inmiddels een leuke klantenkring opgebouwd, omdat ik de enige tatoeëerder ben hier in Bram krijg ik veel mensen vanuit Carcassonne, Castelnaudary en Limoux en de dorpen eromheen. Fotograferen doe ik ook nog steeds, ik heb inmiddels zo’n 46 boekomslagen op mijn naam staan, waarvan een aantal met dochter Zoe erop! Volgend jaar komt er een boek uit in Nederland met Demi op de omslag *trotse mama* . Ik woon ook nog steeds samen met mijn Fransman en zijn dochter. U leest; geen opzienbarende nieuwtjes of gebeurtenissen maar het gaat gewoon goed!

boekomslagen met Zoe

on-the-move!

Daar gaan we! Of nou ja, bijna. Om me heen staan wederom kartonnen dozen vol met onze spullen, klaar voor vertrek. Iets meer dan een jaar hebben we hier gewoond in deze leuke maison de maître in het vooral zeer rustige dorpje vlakbij Carcassonne. Ik had t echt wel naar mijn zin hier maar we moesten wat groters, 3 slaapkamers waarvan eentje in gebruik als tattoo studio is niet voldoende voor een samengesteld gezin van 5 soms 6 personen. 3 soms 4 puber meiden op één kamer gaf weleens onrust, en vooral veel troep. Ik heb, zoals u misschien wel weet 2 dochters bij me wonen en mijn fransman heeft ook 2 dochters die in eerste instantie bij hun moeder op Reunion woonden en alleen enkele weken in de zomer en rond de kerst hier waren, maar waarvan er eentje sinds de zomer toch maar liever bij ons wilde blijven wonen. Waar gaan we heen? We gaan naar een groter dorp, Bram, hier 5 minuutjes vandaan. Een levendiger dorp, met winkeltjes en vooral ook meer jongeren wat wel zo fijn is voor de meiden. We hebben een appartement gevonden met 4 slaapkamers, een grote woonkamer EN een mooie werkkamer voor mij! Yes! Voor de tattoos maar vooral ook voor mijn fotografie, want dat gaat boven verwachting goed! Ik heb inmiddels wereldwijd zo’n 30 foto’s als boek omslagen op mijn naam staan! Het appartement heeft van die mooie Franse openslaande deuren naar een groot terras wat heerlijk op t zuiden ligt en iedere woensdag ochtend heb ik de markt onder mijn neus! Morgen krijgen we de sleutel en ik heb er zin in!

Moeilijk

Ik twijfel. Zal ik schrijven of toch maar niet? Ik schrijf. Ik kan altijd kijken of ik het plaats of niet. Het is al bijna een jaar geleden zie ik, dat ik geschreven heb. Heb er wel zo nu en dan aan gedacht maar weet niet of ik luchtig en grappig over mijn leven hier in Frankrijk kan schrijven. Net doen of het allemaal wel meevalt, dat het goed gaat, dat ik happy ben. Want dat ben ik namelijk niet altijd. Ik zit met de vraag of schrijven over mijn gezin, of bepaalde leden van mijn gezin, wel een goed idee is, ik wil eerlijk schrijven, de waarheid vertellen, ook als die niet zo mooi is, maar in hoeverre tast dat de privacy van een gezinslid aan? Waar ligt de grens? Aan de ene kant heeft u natuurlijk recht op de waarheid, want emigreren is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, er kunnen ook dingen gebeuren die naar zijn. Je kunt, jijzelf, of een gezinslid, in de problemen komen. Dat is een realiteit, een mogelijkheid. Hoe los je dat op in een ander land, hoe voorkom je dat, welke instanties kun je inschakelen en is er überhaupt hulp…. allemaal informatie waarvan ik denk dat het goed is om te vermelden op een blog over het leven in Frankrijk, maar toch…. toch knaagt er een gevoel van beschermen, van het respecteren van privacy. Ik vind het moeilijk.

Life goes on..

Wat vliegt de tijd…. als ik even terug kijk ( niet te lang hè, daar hebbie niks an) dan is het alweer bijna een jaar geleden dat alles op z’n kop ging. Wat een jaar. Er is, na 3 verhuizingen en een hoop emoties eindelijk weer rust en regelmaat in ons leven. De kinderen hebben de breuk tussen paps en mij eigenlijk heel goed opgenomen, Dèmi, nu alweer 11 jaar, is na verandering van dorp en school helemaal op gebloeid, zit nu niet meer in een classe unique maar met leeftijdsgenootjes en dat doet haar enorm goed. Haar cijfers gaan met sprongen vooruit en ze is vrolijker en rustiger. Ook met bijna 14 jarige Zoë gaat t uitstekend op school, er is zelfs sprake dat ze de speciaal onderwijs klas mag verlaten volgend schooljaar, ze is de beste van de klas, heeft een hartsvriendin en groeit me bijna boven t hoofd. Ze gingen sinds de breuk week op, week af naar hun vader en mij, maar Dèmi wil nu toch liever full time bij mij blijven, ze heeft heel veel moeite met de 27 jarige vriendin van paps die haar wil bemoederen. Dat pikt ze niet dus is er veel strijd. Ze gaat nu om het weekend. Ook goed, ze moet doen waar ze zich het gelukkigst bij voelt. We wonen nu in een ander klein dorp, net even buiten Carcassonne, een fijn ruim huis, oud maar goed gerenoveerd, het is voor het eerst sinds mijn verblijf in Frankrijk dat ik geen kou lijd in de winter… heerlijk! Ik fotografeer nog steeds, kan wel zeggen dat dat mijn grootste passie is, heerlijk bezig zijn met mijn camera en computer in de hoop wat extra geld te verdienen door boek omslagen te verkopen. Ik mag niet mopperen: vorig jaar zijn 10 van mijn foto’s daadwerkelijk op boeken verschenen!

Het tatoeëren gaat ook goed, langzamerhand krijg ik meer klantjes en ook daar heb ik veel plezier in. Het bevalt me nog steeds prima hier in Frankrijk, ik heb nog steeds geen seconde spijt van de emigratie. Ik hou van dit land, met zijn prachtige natuur, heerlijk klimaat,  levensgenieters en mooie maar o zo moeilijke taal. Al moet ik zeggen dat mijn Frans met grote sprongen vooruit is gegaan sinds ik met mijn Fransman ben….

Merci Villardonnel

Kom je ook? vraagt de kennis uit Villardonnel me via facebook, de uitnodiging is voor het jaarlijkse feest wat tussen kerst en oud en nieuw in het foyer gevierd wordt en waar ik in de voorgaande jaren aan mee heb mogen werken. Ik ga. Met vriend en ons samengesteld gezin zal ik maar zeggen want zijn 2 dochters zijn er ook. Het voelt vertrouwd ,het felgeel met koningsblauw geschilderde dorpszaaltje waar de meeste dorps feesten zich afspelen. Meteen komen er mensen op me af, begroeten me, de één na de ander zegt blij te zijn me te zien, geven me complimentjes dat ik er goed uitzie. Met moeite slik ik de brok in mijn keel weg.  We praten, we eten, we drinken en kijken naar het feestgedruis, het is druk en gezellig. Opeens wordt mijn naam omgeroepen,samen met die van mijn oude buurvrouw, Annette, die inmiddels ook uit het dorp weg is verhuisd.  Of we naar voren willen komen? Samen staan we bij de spreker en de huidige organisatrice van het festijn. We worden uitvoerig bedankt voor onze inzet de voorgaande jaren en krijgen wijn en chocolade als bedankje. Wat een leuke verrassing! Ik loop even naar buiten en krijg het te kwaad…. zo veel herinneringen gaan door mijn hoofd; onze aankomst hier, nu al weer meer dan 3 jaar geleden, de vriendelijkheid van de dorpelingen, de feesten, de intriges, het leren van de taal…maar ook de B&B, de gasten, het huis, de school en de kinderen uit t dorp die stokbroodjes pindakaas kwamen eten. Tekenles, het weekeindje Amsterdam met 6 dorpelingen, Halloween en het kastanje feest. De animo voor mijn brocante, het begrip en geduld toen ik de taal nog niet zo goed sprak, de aangeboden hulp na de breuk met de vader van de meisjes. Ik ben sinds 4 maanden weg uit Villardonnel maar heb dit dorp in mijn hart gesloten, wat er ook gebeurt is deze mooie begintijd van mijn emigratie neemt niemand me meer af. Merci Villardonnel!

L’amour…

Even alle gekheid op een stokje; Ik was natuurlijk helemaal niet op ZOEK naar een nieuwe vent hè, het afgelopen jaar. Ik kwam er een paar tegen, flirtte wat, genoot wat en vergat vooral een berg ellende. Nee, ik vond t wel prima zo, vrijheid blijheid, geen verantwoording af leggen en lekker doen en laten wat ik wou. Wel de lusten, niet de lasten zoals ze dat zo mooi zeggen. Langzaamaan de boel weer op de rit krijgen en verder geen gezeur. Cupido moest mij maar met rust laten vond ik. Ha! Niet dus. Geheel onverwacht en uit t niets sloeg hij toe die rotzak. Toen ik even niet keek ofzo. Pats, recht in t hart! Damn! En t was zo totaal mijn type niet eens, Niet zo groot, heul Frans en een beetje maf, de eerste x dat ik m zag stond hij met ontbloot bovenlijf te dansen op een podium in de louche club in Carca… “dronken droppie” noemden vriendin N en ik m een beetje lacherig. Enfin, ik schijn die eerste x al een zeer grote indruk op droppie te hebben gemaakt want de keren erna dat ik in de club kwam werd in bij binnenkomst al meteen door hem de dansvloer op getrokken en hij bleef me maar achtervolgen. Praatje, drankje, en nog meer dansen, want dat kon hij wel, dansen! Ik denk dat t de 5e of 6e keer was dat er wat meer gebeurde…we zoenden. En ik werd bang. Probeerde hem ervan te overtuigen dat t geen goed plan was, hij en ik. Dat ik een hoop bagage had en een hoop ellende meebracht. Dat ik nog lang niet alles op de rit had. Nog niet toe was aan een relatie. T mocht niet baten. Hoe harder ik riep, hoe harder hij liep. Dus besloot ik t een kans te geven. En ben sindsdien dus voorzien van een echte Fransman. En dat is een hele aparte ervaring kan ik u zeggen! Ik hou u op de hoogte!

Le Gitan.

We ontmoeten elkaar in een discotheek, de gitan en ik. Het is er vervelend druk, om te dansen moet je je armen zowat om je lichaam heen slaan en netjes met je voeten op één plek een beetje trappelen want meer ruimte is er niet. Het is er té donker, té warm. Ik heb net een dans poging gedaan en wring me terug naar mijn drankje. Pats. Dat was mijn drankje, op de vloer, kapot. Ik blik venijnig omhoog naar de veroorzaker van dit onvergeeflijke leed en ontmoet 2 staal blauwe ogen in een zeer acceptabel ongeschoren gezicht. Mes excuses ma belle, qu’est-ce que vous buvez? Een brede glimlach werkt aanstekelijk en ik accepteer het nieuwe drankje. We raken aan de praat en later op de avond stelt hij voor naar een andere gelegenheid te gaan. Bien sûr. In de auto verteld hij dat hij gitan is, zigeuner, afstammeling van de Rom. Zegt mij niet zoveel, ik weet dat de Fransen niet erg dol zijn op de Roms, maar t is een aardige vent, en doet geen zeer aan de ogen als u begrijpt wat ik bedoel. We arriveren bij de andere nachtclub, ergens op een industrie terrein achter een grote supermarkt, een kleine, wat louche gelegenheid waar de Latin klanken me tegemoet treden, hier hou ik wel van! Rauw volk binnen, alle leeftijden, alle maten, leuk. Er wordt lekker gedanst, de muziek goed en de sfeer relaxed. Le Gitan haalt wederom een drankje en we hebben t leuk. We dansen, praten en lachen en zo nu een dan voel ik zijn hand op mijn rug. Hij blijft netjes en galant en ik bespeur geen verborgen Pinoccio trekjes in hem. De nachtclub sluit vroeg en omdat we nog niet moe zijn stelt Meneer Gitan voor naar een andere club te gaan. Tuurlijk, ik ga mee. We stappen in de auto en na een paar minuten krijg ik een vreemde lucht in mijn neus…. t lijkt wel of… t zal toch niet?!?… Maar ik weet t zeker! Ik ruik t toch! Hij heeft een enorme stinkscheet gelaten!!  Stiekem blik ik opzij, maar Meneer gitan kijkt serieus naar de weg voor hem. Ik bespeur geen schaamblosjes, geen verontschuldigende blik in de ogen… OMG, serieus?? De scheet blijft hangen en ik voel een golf van misselijkheid omhoog komen. Gatverdamme… wat een afknapper! Bij de club weet ik niet hoe snel ik de auto uit moet komen en wat onhandig neem ik afscheid, ik ga toch maar liever naar huis, zeg ik, en loop een kolere eind naar de plek waar mijn auto staat geparkeerd. In de frisse ochtendlucht die de herinnering aan de scheet langzaam uit mijn neus doet verdwijnen…. Nope. Dit is m ook niet, Meneer Gitan!

Pinoccio

Goed, we zijn inmiddels alweer een tijdje verder en wat meer gewend aan t mijn vrijgezellen status. Aan aandacht geen gebrek, zo nu en dan ga ik uit en ontmoet daarbij de meest uitlopende figuren hier in La Douce. Zo ook Pinoccio. Pinoccio? Ja, Pinoccio. Nee, de man had geen gigantische groeiende neus o.i.d, en gelogen heeft ie volgens mij ook niet maar heeft deze naam gekregen vanwege het volgende. Leest  u vooral verder…

Het was een drukke zaterdag avond in het café in Carca en tegenover mij zat aan de bar een grote stoere kerel. Hij blikte zo nu en dan mijn kant op en ik blikte zo nu en dan eventjes terug, wanneer hij geen intiem moment met zijn mobieltje had.  Niet verkeerd, best mijn type, leuk gekleed en stoere kop. Hij kwam wat verlegen over, durfde duidelijk geen move te maken. Na een tijdje of wat te hebben afgewacht besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en wenkte hem op de lege stoel naast me te komen zitten. Ik begon een gesprekje maar meneer was duidelijk verlegen en kon eigenlijk alleen maar wat giechelen. Ik vond t wel aandoenlijk, zo’n macho met blosjes. Uiteindelijk raakte hij wat op zijn gemak en begon een gesprek over tatoeages. Heel enthousiast vertelde hij over een tattoo die hij helemaal geweldig vond, haalde zijn mobieltje tevoorschijn en begon driftig te google-en en vol spanning wachtte ik af…. Om vervolgens onder luid gegiechel geconfronteerd te worden met een ongecensureerde foto van Pinoccio… op de edele delen van een man….  Mijn interesse in hem daalde direct tot onder het vriespunt en ik wist niet hoe snel ik maakte dat ik weg kwam…meneer Pinoccio verbouwereerd achter latend. Ik heb best humor, echt, schrik ook niet zo snel van edele delen en ben dol op tattoos, maar verwacht wel een beetje klasse bij een poging tot charmeren….